Geceydi heceler kelimeler para etmez bir yerde zamanın varlığında
donmuş ve teslim olmuştu
Bilindik tek şey zamandı ve her şey zamana teslimdi ki karanlık bile
Açtı gözlerini hiçlik gibi karanlıkta kendisinden başka hiç bir şey
yoktu sanki
Seslendi ama sesi kendisine döndü kocaman boş ve karanlık oda kendi
belirsizliğinde
Kocaman bir karanlıktı her şey
Bir daha sesledi daha gürdü bu seferki
Kulağında patladı bu seferki ses irkildi ve ayağa kaltı boşluktaki tek
gerçek ayağının altındaki soğuk betondu
Kör karanlıkta tutunacak bir yer aradı durdu ve bir yere çarpıp düştü
soğuk betondu tek gerçek
O gerçek ise içini titretiyordu
Bastı avazı çıktığı kadar çığlığı ve duvarlara çarpan ses daha bir
ürpetici çalım ile kendine dönüyor
Her dönüşünde daha bir acı bağırmaya başlıyordu ama nafile sesine ve
imdadına yetişecek huzur verizi başka bir sesi duyamıyor ve kendi sesinde
kaybolup giditordu
Oturduğu yerden ayağa kalkmaya
çalışırken hıçkırıkları nefes almasını zorlaştırıyordu
Anlaşılmaz bir acı çekiyordu yalın ayakları üşüyor titremesi ve bir
yandan belirsilik canını sıkıyor çığlıklarından
korkuyordu
Kanatları bir yere sıkışmış kelebek gibi çırpındıkça çırpınıyor fakat
yinede nafile kendi sesinden başka bir ses gelmiyordu karanlık zifiri kör
gibiydi ve hiç bir şey görünmüyordu
En sonunda kalktı ayağa ağlaması kesilmeden çarprığı yere tutunararak
bir çıkış aramaya başladı
Dokunduğu yerler biraz rahatlatmış olsa gerek sesindeki çığlık uğultuya
dönmştü ve içine biraz umut belirmişti ve soğuk duvarların tadından kurtulmuştu
elleri
Evet bu kapıydı kolunu aramaya başladı
Parmakları bir küçük deliğe girmişti evet anahtar deliğiydi bu
Çok inceden bir ışık vardı sanki belli belirsiz
O bir dirhem belirsiz ışık ona umut vermiş ve seslenmeye başlamıştı
ağlamakla karışık
Biliyordu artık orada kocaman bir dünya vardı umut vardı belirsizlik
içinde bir nebze olsun azalmıştı
Ama yinede ses gelmiyordu dışarda
Tekrar tekrar seslenmeye başladı kapıya vurmaya başladı ama ne ses ne debaşka bir şey vardı
Sadece bir dirhem ışık
Kapı koluna uzanmaya çalıştı sadece parmaklarının ucu ile dokunuyor
elinden pırtan kapı tok gürültlü bir ses çıkartıyordu
Üşümüş parmaklarının ucunda yukarı doğru uzanırken kapının kolunu
kavradı ve asılmaya başladı
elindeydi diğer elini uzatmak içi destek aldığı parmakları yorulmuş ve
yavaş yavaş elinden kaymaya başlamıştı kapının kolu ve olduğu yere kıç üstü
düştüğünde canın acısı ile tekrar çığlığı bastı
Ayağa tekrar kalkmış ve kapı koluna uzanmaya çalıştı ama ayak
parmaklarını hissetmiyordu ve umudunu kaybetmeye başlıyordu
Umutsuzluğu ise daha fazla kendisini hırpalıyordu ve kapının koluna
zıplayarak bir hamle yaptı
Evet bu sefer iki eliyle yakalamış ve ayak parmağının yer ile teması
yok denecek kadar hissediyordu
Kapı koluna sıkıca sarılmış ıkına ıkına sallanıyordu ama kapı
açılmıyordu ellerinden kayıyordu
olan olmuştu sonunda ve yere palazlandı sırt üstü başını yere
çarpmıştı ve canı çok acımış umudu kaybolmuş ve ağlamak ne ki bu sefer
çığlığıyla duvarları yıkmıştı sanki
Kendi koy verdi olduğu yerde nefesi tükenircesine kendini
tüketircesine kör va karanlık odada yalnızlıga umutsuzluğa hiçliğe yenilmiş
çığlık çığlığa ağlamaya başlamıştı
İçindeki umutsuz derin
korku o kadar büyüktü ki ne soğuk nede
başka bir şey onu susturabilirdi sanki
Kim bilir ne kadar sürdü bu çığlıklar
Çığlıklar uğultuya uğultular hıçkırığa hıçkırıklar derin derin iç
çekişe dönerken yavaş yavaş tükeniyordu soğuk beton üzerinde çocuk ve soğuk
değildi artık uyuşmuş bedeni hiç bir şey hissetmiyordu ve tükenen gücü
yorgunluğa ve soğuk betona yenik düşüyordu
Karanlıktı ve kördü gece tüm heceler susmuştu çocuk gibi
Umut terk edip gidince karanlıkta sessizliğe teslim olmuş gözleri
başka bir karanlık aleme
Karanlık ve kördü gece bir bilmece bilinmek istemez başlamadan biten
eksik bir hikaye
Alem döner kendi seyrinde ne far eder eksik bir bilmece senden öte
bana yakı n bir yerde
kim bilir kaçıncı vurdumduymaz bir kayboluşta yiter gider umutlar
Umudun sadece şekli farklı umut aslında hep aynı güzel ve tatta
Umut olmayınca olur mu alem
Var eder mi varlığın kendisi umutsuz bir alemi
Siz bilmezsiniz şimdi bu yazılan yalan
yada gerçek mi
Bilmeyi gerçekten ister misiniz
Çünkü ben ve beni ben bir bilmecede saklı Ali Boybeyi