ZAMANDA TÜKENMEK



Durduğum yerde donmuşum sen denilen bir yerde
Sen varsın daha ne olsun işte.
Yazıyorum ufaktan ufağa aklımdaki söylüyor yüreğime ortak

Yüreğim hamal ellerim gardiyan aklım kalabalık
Seyrediyorum gözlerimin aynasınadan gördüğüm alemi,
Ve anlatabildiğim kadar yaşıyorum

Anlamadığım yerde, kelimeler yetmeyince yüreğimi eziyorum
Oysa ki,
Ne güzelsin ey alem

Vaktini doldurmuş bir yaprak gibi dalımdan süzülüyorum ve
Baharı özlüyorum kuşların kandında ama ne fayda

Ne tekrar yeşermek mümkün şimdi
Nede tekrarı mümkün bir kuşun türküsünde yaşamak

Bir çocuğun gözlerinde akıp gidiyorum
Düştüğüm yerde yıkılıyor alem bir ben farkındayım birde sahibim

Taş olup taşları kırıyorum kendimde
Bir damla yağmurda boğulup
Kendi kendimde yoruluyorum
Bekliyorum şimdi sadece vakit tamam olsun diye
Ölümü bekler gibi belki
Yazdıklarım arasında sıkıştığım bir alemde kelimeler varlığım yokluğum soluk aldığım yerde
Bildiklerimi tüketiyorum zamanın gölgesinde aslında kendimi tüketiyorum.
                                                                                                                 Ali Boybeyi

SHARE THIS

Author:

Previous Post
Next Post